Onting pagpapapansin lang para sa mga aso,

          Nakita ko tong poster na to sa Police Station ng Dasma, ngayon ko lang nakita yung poster na yun. Nakakainis kasi di lang man naisip ng  na padamihin yung poster na yun at idikit  sa iba't ibang institusyon,  eskwelahan, at public places na madaling madali lang makita ng tao. Nung nakaraan lang may kapitbahay nanaman kami ng nagkatay ng Aso, pang ilang beses na to nangyayare sa subdivision namin. Executive homes pa man din ang tawag pero nakakabadtrip dahil yung bagay na sobrang lala tulad nito di lang man mapuksa. Asan ba yung local government? Asan ba yung homeowners na concerned? Asan ba yung may responsibilidad sa mga gantong bagay? 

            Ibinalita namin sa barangay, kumilos sila pero tiningnan lang nila. Wala kaming napala. 

       Alam ko namang di na bago tong gawain na to, andaming ng napapaimbestigador,    napapa XXX, bitag o kung ano man yang mga TV show na nanghuhuli ng ganyang gawain. Alam ko namang isa ako sa milyong milyong tao na namomroblema sa gantong bagay at wala nalang magawa para matigil to pero sana naman di lang pang TV show, pambalita, o pandagdag lang sa article sa dyaryo yung mga gantong problema. Jusme, wala kang makain so pati aso ipanlalaman tyan mo?! 

          Tuwing nakikita ko yung sitwasyon ng mga asong sakal na sakal na sa tali nila, init na init na sa tirik ng araw, uhaw, gutom, nanglulumo, wala na kong ibang maisip minsan na sana maging baliktad nalang yung sitwasyon, sana yung taong nag alaga nalang yung nakatali dun. Ang baliw mang isipin pero wala eh, maiisip mo nalang talaga yun sa sobrang asar.

         May mga gago talagang tao na pinapakinabangan lang yung aso which is di nakakatuwa. Maghihingi ng tuta kasi cute, pag lumaki naman itatali lang, iiwan, papayat, aantayin nalang kung kelan mamatay. Pusang gala! Wala ng bago dito. Gantong ganto yung ibang Pilipino. Meron naman mga taong kukunin yung aso kasi aalagaan daw, papatabain, tapos kakatayin. Mga hampas lupa. Pwede namang magtanim ng talbos ng kamote at makuntento sa anong meron. Kaya lang naman nagugutom kasi walang balak kumilos ng matino para mabusog pati inosenteng aso ibabarbecue para lang saan? Pulutan? Pang laman tyan? Kayo kaya katayin ko.

          Mga katoto pakigising naman nyang mga utak nyo. Aso yan. Di yan karneng minarinade sa toyo kalamansi para ipang pulutan. Para din yang tao, kumakain, nauuhaw, marunong makiramdam sa mundo, naghahanap ng lambing, at nagmamahal. 

“Mekaniko si Moniko ng Makina ni Monica”

Alas kwatro pasado na. Nag aantay ako ng himalang magising na sana si Inay. Umupo ako sa harap nya habang natutulog sya. Madaling madali na ako, kinakabaahan kung makakapasok ba ko, makakapag picture sa Tanya Markova. Nanghuhula ako sa mga mangyayare. Namomroblema ako kung saan ako kukuha ng pera pambili ng bago nilang album...

Hindi ko alam kung bakit sa simpleng linya nila ng “Mekaniko si Moniko ng Makina ni Monica” ay nakuha na nila ang atensyon ko nun. Kung meron man akong kinainlaban na OPM band at sinubaybayan Tanya Markova na nga siguro yun. Salamat sa NU107, siguro kung hinde sakanila hinde ko siguro kakabaliwan tong banda na to. Sa tuwing maririnig ko na ang Intro palang ng Picture,picture mabaliw baliw na ko sa sobrang saya, at pag dating sa gitna, excited na ko sa part ng second verse na “I saw her Face, muka syang taga a...a..outer space.” Iba talaga ang feeling sa tuwing naririnig ko tong bandang to. Iba yung saya tyaka excitement na na fefeel ko sa tuwing napapakingggan ko na yung mga kanta nila.

 Nung mga time na pinapakinggan ko lang sila, lagi kong iniimagine kung kelan ko ba mapapanuod at malalapitan man lang tong banda na to. Lage kong naririnig yung mga schedules ng Gig nila, Sa Guijo, sa gantong bar, sa gantong lugar, sa gantong event. Jusme kahit alam ko yung mga scheds nila ni hinde ko man lang mapuntahan. Nung una kong silang nakita. Malayuan, sa MOA pa yun. Nung sinabe ng bestfriend ko na tutugtog daw sila sa event ng C2 putrages wala akong nagawa sa bespren ko kung hinde hawakan ng malala at alog alugin. Kulang nalang torchurin ko sya sa yakap. Di ganun ka dami yung tao  pero wala akong pake, importante makita ko sila at masabayan ko yung mga kantang tutugtugin nila. Last two songs nalang ata yun ng biglang nagpapasok si Manong Guard. Badtrip! Kung kelan naman patapos na. Anak ng sampung kambing talaga. Pero oks na din atleast nakalapit din ng onti. Kaya nung mga oras na nilalasap ko bawat minuto ng pag upo namin ng bespren ko dun. Wala ng mas sasaya pa dun. Akala ko nga Una't huli ko na yung kita sa Tanya, kung makikita ko man sila baka sobrang sikat na sila, I mean baka di ko na sila maabot. Kaso hinde itinakda talaga ni Linda Blair tong nangyari sakin.

Suot ang nag iisa kong  band shirt na The Cure, dala ang Camera kong de Goma, at sarili ko, pumunta ako. 350 pesos yata ang dala kong pera, na itinatago ng tatay ko, at pang taya ng lotto ng nanay ko. Ako na talaga ang pinakaswerteng anak ng mga oras na yun, dahil yung akala ko na Album na imposible eh abot kamay na dahil sa mga magulang ko. Nang mga oras na nakasakay ako sa jeep, namomroblema ako dahil baka nagsimula na yung mall tour, o di kaya maaga nagsimula o tapos na napaparanoid na ko sa sobrang excitement. Ewan bahala na si Batman. 

Pag dating ko dun, thank you Lord di pa nagsisimula. Diretso agad ako dun sa may nagtitinda ng Album. Nag dadalawang isip pa ako ng mga oras na yun kung bibili ako, kase nga sakto lang talaga pera ko. Pero wala eh ganun ko kamahal ang Tanya, wala nang patumpik tumpik pa. “Ate pabili nga, yung pinaka maganda dyan sa magkakaparehas na yan.” Medyo nataranta ata si ate nalaglag pa nya yung paper bag na lalagyan nya. Humm humm.. Ngumiti nalang sya... Nang mga oras na yun isang line lang ng Lyrics ang tumatakbo sa isip ko. “Ang pangarap ko nung bata sana'y matupad...” Sa muka ko isa lang makikita mo. Ngiti abot hanggang utak. Tinarget ko na agad yung upuan dun sa may harapan. Wala pa ang Tanya, nag basa ng onte. Eh may Humiyaw na. Sirado libro, labas camera at may pag nginig pa ko sa excitement. Nang lumabas na si Heart Abunda at Rez Curtis. Tumaas na lahat ng balahibo ko, hanggang sa magsisimula na nga, ayan na si Iwa at Norma. Boom! Ayun na. Habang nasa tugtugan di ko mapigilang kumanta sa bawat tinutugtog nila. Hanggang sa huli at katapusan, hindeng hinde ko maialis yung ngiti ko sa muka ko. Sa pila ng Signing, ako pinaka una. Masaklap nga lang kasi wala akong kasama walang magpipicture kaya ayun sariling sikap. At ambaet nung manager ata nila yun sya pa nag presenta na magpicture samin ni Norma. Nung ginawa nya yun Jusme laking pasasalamat ko kay Lord. Kung pwede lang halikan si Lord ng mga oras na yun. Hanggang sa nilagyan din nila ng sign pate yung journal ko. Shet!! Sarap ng feeling. Hanggang nakarating na ko kay Iwa at Mow Mow, at ayun napansin pa ang The Cure kong Tshirt. At todo chika pa sa sakin na pupunta daw ang The Cure dito, Kung may mundo mang tumigil ng mga oras na yun. Pusang Gala! Sakin na ata yung mundo na yun. Kaya nung makausap ko si Iwa at Mow Mow ewan. Ngiting ngiti talaga ako. Hanggang sa Nakaalis na ko. Di ko padin mawala yung ngiti na yung, hanggang sa makasama ko yung bespren ko sa lugawan. Hayyy sarap mabuhay sana ganun nalang palagi. Yung dating pinapangarap ko lang habang naglalaba ako; na makita man lang at malapitan ang Tanya eto Reyalidad na. 

Ako at ang estudyante kong si Jen Jen. 

 Kaya sa mga bata'ng Fan na fan ng kung ano mang banda o anong klase ng sikat na tao. Anak ng tinapa! Wag kayo'ng mapagod mag imagine. Mangyayare din yan onting tiis at antay lang yan. Mahalin nyo lang yang mga bagay na nag papasaya sainyo at nagdadala sinyo sa rurok ng matinding kabaliwan, manaliig lang kayo na makikita, makakamayan at baka mayakap nyo pa sila. Alalahanin: Lahat tayo pareparehas lang umiidolo, nangangarap, at nagmamahal lamang sa talento at galing ng mga minamahal nating mga idolo. Kaya wag isiping baliw kayo tulad ko. Damay damay na mga katoto.

Basa Lang.

"Sa isang banda kahit gano ka katamad mag basa basta pag nakuha ng isang salita yung atensyon mo at may pagtyatyaga kang intindihin yung mga yun magiging malawak yang pag iisip mo."

Simula ng niluwa ako ng nanay ko sa mundo wala na kong inikutan at naging play ground kung hindi yung mga libro dito samin. Pero sa diname dame ng Libro sa paligid ko hinde ako sinipag mag basa. Nagalaw ko na lahat ng Libro pero hinde ko sila binasa. Tiningnan ko lang yung mga pictures dun.

Tapos yung iba binababoy ko lang din. Ko-coloran ko. Lalagyan ko ng ribbon yung dinosaur, lalagyan ng mapa yung sobrang papel dun sa dulong banda ng Libro. Yun lang talaga ang alam kong gawin. Sinasabe sakin ng nanay ko noon ng paulit ulit, "basahin ko daw lahat ng Libro. Pag tumanda daw ako mapapaka kinabangan ko yun. At dun lahat nag uugat ng katalinuhan ng ta." At eto ko ngayon, hindi ako matalino, mahina ako sa spelling, bobo ako sa grammar. Kasi dinedma ko lang yung sinabe nya. Pero syempre hinde ko naman kinalimutan yung sinabe nyang yun. Di na yun big deal sakin date pero ngayon eto binabalik balikan ko na. Bumubuklat padin naman ako ng Libro eh, maliban sa pag babasa, pinaka ineenjoy ko talaga yung pag tingin sa picture. Oks ako palage pag punong puno ng drawing at picture ang Libro, minsan nakakasawa din pero binubusog naman nya mata ko. Sa ganong bagay masaya na ko.

Nung bata ako wala akong ibang ginagawa kung hindi tanggalin lahat sa book shelves namin, yung mga makukulay na encyclopedia. Mahilig akong kumuha ng mga encyclopedia at makukulay na Libro kase feeling ko madaming drawing yun. Pinaka Favorite kong pakelaman nun eh yung Child Craft pati yung Winners Learner's Book, pate narin yung world book. Kumpletong kumpleto na yung araw ko kapag tinitingnan ko yun. Kahit paulit ulit.

  

Nung 4th year high school ako may nakita kong Libro, The Alchemist yung title nya. Si Paulo Coelho yung sumulat. Nakakalat lang sya dito samen, eh nung nakita ko yung cover amporma. Simple pero sarap tingnan. Lage ko lang syang tinatabe, sinasabe ko babasahin ko sya pero di ko naman ginagawa. Dumating yung araw na di ko bate yung tropa ko sa school, syempre wala akong kausap, kaya ayun pag Lunch break , recess andun lang ako nakatutok. Ang totoo umabot na ko ng pang benteng page na yata pero hinde ko padin naiintindihan yung storya kase mas iniisip ko nga yung mga tropa ko habang nag sasaya sila ng wala ako. Badtrip nga naman. Wala akong napala, itinago ko nlang talaga yung libro hanggang sa magbate din kame ng mga tropa ko. Wala talaga akong natapos na English novel nung High School. Kung meron man  akong natapos na Libro nun iisa lang talaga, 
ABNKKBSNPLAko?! yun yung isa sa pinaka mabilis kong natapos na Libro, mga 2 oras lang sa sobrang pag mamadali, di ko napansin Jabar na pala ako ng malala. Sobrang nag enjoy ako dun kase na nahuli nya agad yung kiliti ko. Sobrang laki talaga ng impluwensya sakin ni Bob Ong maliban sa nakakatuwa yung mga libro nya, di ko maiwasang ilayo yung sarili ko sa lahat ng kwento nya sa libro nya. yung tipong iniimagine ko na ako yung isa sa mga characters.

Ngayong kolehiyo na ko saka naman akong sumipag mag basa. Paunti unti, nag simula sa mga Manga na ni Doraemon, pinagpatuloy basahin ang mga Libro ni Bob Ong, thank God at may mga Libro si Bob Ong sa Library namin sa school. Kaya habang nag aantay ako sa lintik kong elementary statistics na subject dun ko binubuno ang oras ko.  Wala akong ibang tambayan sa school kung hinde sa Library. Maliban sa malamig nakakatuwa din mag basa ng Self Help Books pate Libro sa Psychology na tungkol sa mga Disorders. Minsan kuha ako ng kuha ng maraming libro kaso pag si Katam na ang umatake wala na lahat pakinabang yung mga librong nakuha ko. Kaya minsan nakakaawa din yung nag babalik ng Libro sa shelves pinahirapan ko pa sila eh di ko naman nagagalaw yung mga Libro.

Last year lang ng karoon ako ng achievement. Nakatapos ako ng english novel. Love story si Nicholas Sparks yung sumulat. Dear John, medyo na disappoint man ako sa ending ok lang. Natutuwa naman ako kase nakatapos ako ng isang english novel. At simula nga nun sunod sunod na yung pag babasa ko ng mga English novel kung hinde din siguro dahil kay g.bro, di ako sisipagin mag basa ng mga english novels. Lage kasi kaming nag dedeal sa mga ganyang bagay. Sinundan na ni The Alchemist yung yung Dear John, sa wakas nabasa ko nadin yung pinakatago tago kong libro na inechepwera ko lang nung high school. Hanggang sa sinundan na ng Veronikas Decides to Die, na pinaka nagustuhan ko! :) Tapos Beautiful Boy na pinilit ko talagang bilhin sa booksale, tas hanggang ngayon di ko padin natatapos kase ipinahiram ko sa kapatid ko. Eh niregaluhan pa ko ng Eleven Minutes nung birthday ko ng mga ka squadmates ko. Ayun awa ng diyos ang ganda ng kwento 10 chapters nalang nattira.

Sa mundong to kung meron ka mang dapat gawin maliban sa pag tingin at pagkaroon ng pakelam sa paligid mo. Dapat tinutuunan mo din ng pansin yung pagbabasa. Wala naman yan sa sipag o pagiging matalino para tawagin kang bookworm. Nasa pag tyatyaga lang palagi yan. Wag mo din pilitin yung sarile mo na basahin yung mga bagay na hinde talaga pumupukaw sa interes mo. Di mo kailangan ng patok o mahal na libro. Tagalog man o ingles, hinde na importante basta naiintindihan mo at yung pinaka maganda dun, yung tatatak sya utak mo at dadalhin ka sa ibang mundo kakaimagine habang inilalagay mo yung sarile mo sa mga kwentong binabasa mo.

Things that stunned me most.

So here it goes. Sobrang nakasanayan ko na to since bata pa. Lahat ng bagay na maka-captivate ako eh sobrang hinihintuan ko talaga. Muka man akong tanga o ignorante sa iba wala akong pakelam. Talagang hihintuan ko yung bagay para lang tingnan lahat ng detalye. Minsan nga napapahamak ako dahil dun. Naalala ko nung bata ko dahil sa curiosity ko dun sa polo shirt dahil sa design nya nilapitan ko tas kukunin ko sana para ipakita kay mame ayun pag balik ko wala na sya, nawawala na pala ako. One hell experence din sakin yun nung bata kasi syempre apat na taon palang ako tas nililibot ko na yung mall hanggang parking lot umabot ako mahanap lang nanay ko, anak ng tupa sa mga hapon lang pala ko mauuwe. Sila pa umapproach sakin para madala ko sa guards. Minsan yung curiosity ko sa isang bagay sobrang dinadala ako sa ibang feeling, kaba, saya, insecurities, pate ata pang araw araw kong ginagawa dinadamay ko sa pag iisip sa tuwing may mga bagay akong nakakapag patigil sakin.

Madalas na nakakapagpahinto sakin eh yung mga simpleng bagay lang din naman, puno, inosenteng aso, pusa, langgam, tubig, bata(yung di makulit), couples(syempre may pag inggit yang halo minsan. LOL), mga kagaguhan ng tao, ulap, mga drawing o kahit bandalismo, sobrang dame. At ang pinakagusto ko dun sa sobrang interest ko sa mga ganong bagay, sobrang dame kong thoughts na naiisip. Minsan nga nagugulat nalang ako kase bigla na lang akong makakabuo ng bagong bagong pangarap. Ang gago lang pakingggan no? Pero ayos lang pake ba nila. Ganun kalawak imagination ko, kahit siguro bigyan mo ko ng isang minuto kaya kong gumawa ng nobela base sa imagination ko. LOL. 

Eto lang isang araw pumunta kami ng mga kasama ko sa ATC. Papunta kami ng McDo,sa likod kami dumaan. nung paakyat palang dun sa lugar boom! Ayun na may nakakuha nanaman ng atnensyon ko!! Pag kita ko palang nung ugat ng puno, eto na agad yung sentence na umadar sa utak ko: "PUTRAGES ANG GANDA! PWEDENG TAMBAYAN NG MGA DWENDE TO PAG MAY SESSION SILA, ANG GANDA NG MGA UGAT GRABE!!" ~Ang baliw diba? Pero yan talaga umandar sa utak ko. Mga dwendeng gaagwan ko ng story tungkol sa pag sesession nila sa magandang ugat nung puno na yun. Kaya nung nakita ko yun talagang pinauna ko yung mga kasama ko sa Mcdo at Boom! Thank you Lord dala ko yung camera kong bulok pero malaki ang pakinabang. Sa sobrang saya natalisod pa ko dun sa gater nung pabalik na ng McDo eh aales nadin pala. Anak ng tokwa talaga, Pero oks lang sobrang saya ko naman. Worth it yung pag punta namin dun sa ATC, ng dahil sa puno na yun. :) Tyaka syempre sa mga nakasama ko. Kase nung mga time na yun feeling ko nakakarating na ko kung saan saan wala lang enjoy lang kase di naman ako ganun kagala. :)

Muka mang tanga o gago yung mga simpleng bagay na mag papasaya sayo wag kang mahihiya o mag aalinlangang pagpatuloy o panindigan yan kase kung hinde dahil dyan hinde mabubuo yung simpleng thoughts na makakapag pabuti sayo bilang tao. 

Trying Hard.

Material: Charcoal

Canvass: Our Unfinished Wall  

Fourth year ako nun naalala ko. Nanalo ako sa poster making contest. Akala ko stepping stones na yun para pag patuloy ko yung pag dadrawing ko ng seryoso. (tsk. feeling) haha sobrang trying hard na talaga ako mag drawing since bata pa. Inggit na inggit ako dun sa mga nakakapagdrawing ng sobrang ganda, lalo na yung mga tipong sketches lang, kahit outline pa nga lang yung ginagawa sobrang benta sakin yung mga ganun. Ngayon nag dadrawing padin ako, pero waley talaga di ko na talaga ata mailelevel up to. Sobrang trying hard ko sa gantong bagay. As in pinipilit ko talagang iportray yung gusto ko and umaandar sa utak ko, kaso wala eh. Parang ganto: sinabe ng teacher mo na mag drawing ka ng tao, syempre naiisip mo gagandahan mo yung mata, lalagyan mo ng bonggang eyelashes pero kinalabasan stickman lang. Ganun ako sa tuwing nag dadrawing, kahit anong pilit ko di ko talaga maga yung tumatakbo sa utak ko. Wala akong formal training, wala akong ideya kung pano ba talaga sinisimulan as in kung ano lang magawa ko yun lang talaga. Ni hinde ko nga alam kung saan ba ko nagandahan sa lahat ng ginawa kong drawing. Kase di talaga ako nasasatisfy sa mga natatapos kong drawing. Pero sana kung mabubuhay ako uli, sana ipanganak ako na henyong artist yung tipong maiuukit din yung pangalan tapos mae-exhibit din yung paintings sa musuem, yung tipong mga ganun. Tapos pag aagawan ng gobyerno, archeologist yung original kong gawa tas kunware ibebenta ng mahal. Boom! sa ganung bagay kahit 100 years lang itagal ko sa mundo okey na eh. Solb na. 

Every Breath I take, I'm always with you.

Digging the soil.

Organizing the rocks from big to small.

Stitching the leaves and imagining that it's like a barbecue.

Laying down to the grass, and dreaming that she's like the lovely characters in the movie.

Making shapes in the clouds.

Going to the roof and Lay down just look up and stare at beautiful stars.

Disgusted by the obnoxious looks of strange creature but still her curiosity flows.

Stunned by different views and while seeing it, she's imagining that she could also fly there someday.

Living and loving the nature in early age is a pleasure that I wouldn't regret.

My life wouldn't be complete without nature.

It's an escape from the busy and crazy life I have.

P.S.

I wouldn't get tired to climb and walk, but I will never swim, even it's a matter of life and death I'll choose to drown my self.

• Clothing- Thrift Shop courtesy by Ms. Laniebelle Gargallano
• Shoes- Somewhere at the front of Walter Mart.
• Book- Eleven Minutes by Paulo Coelho

Credits to 

Jevee Manzano  & Kaira Casauran For being my Photographer and to the owner of the SLR Ms. Aqui A.

ink, ink, ink with my folks

Ang aga aga binulabog nanaman ako/ kame ng mga kamga anak ko! Jusko men buong araw andito para pag lamayan tong PC makita lang yung Pesbuk nila hahahahahaha! Pero hinde yun yung pinaka enjoy na parte. Kase eto'ng pinsan kong si Jam Jam pasimuno nag palagay ng Old English black letter sa likod nya, ayun sunod sunod na. Pati yung pinasan kong si Angel nakasali nadin.. :) 


Nakakatuwa lang kase kahit ang hussle ng pag hehenna gustong gusto ko syang gawin. Sobrang nakakasatisfy sa tuwing nakakatapos ako ng isang project sa katawan ng isang tao, pero minsan di din nasasatisfy yung mata ko sa ginagawa ko. Minsan napapangitan ako sa gawa ko feeling ko ang chaka chaka, disaster kaya minsan naiirita ako. Lalo na sa mga nilalagyan ko, pag magulo tas ang daming demands.. nako minsan nababadtrip ako kaya pag ganun pinapangitan ko nlang yung lagay. LOL


Nung mga nakaraang araw nga eh pinapaulit ulit ko sa nanay ko na gusto ko talaga maging tattoo artist. Parang gusto ko n atalagang karirin yun. Kaso nga lang kailangan ko pa tapusin yung course ko. Para di naman kase sa ikauunlad ko yun.. Sabe niya, Naniwala nalang din ako kahet nung time na sinabe nya yun eh labag sa loob ko. Mom's knows best nga daw eh. Pero ngayon di nanaman  ganun ka bigdeal sakin yung issue sakin nung course na yun, dahil unti unti ko narin namang minamahal yun dahil nagiging interesado nadin ako. Tyaka syempre dahil sa mga taong nakakasama ko, oha oha! 


Siguro kung mabubuhay man ako uli, ayoko maging hayop o halaman o puno, gusto ko padin maging tao. Gusto ko malasap yung mga bagay na di ko nalasap habang nabubuhay ako sa mundong ibabaw. Tas gusto kong mabubuhay ako sa simpleng pamilya,yung tipong wala akong gagawin kung hinde trabaho lang sa bahay at pagkatapos hahawak nlang ako ng paint brush at makakalatan nalang ng pintura sa kamay. At syempre, sana maging tattoo artist din ako, :) Yun lang okey na ko.

• Blackening Shampoo
• Hair dye courtesy by Jam Melicano
• Ballpoint (thrift store)
• Syringe